Anlik Dusunceler

Banyodan cikmis saclarimi kuruturken, bir an icerde uyuyan oglumun bana seslendigini hayal ettim. Biliyorum o gunler de cok uzak degil; ama kafamdaki tabloda Kuzey nerdeyse ortaokula gidecek yasa gelmisti. Ilkten bir korku kapladi icimi nasil davranacagim diye.. Bu korku bana birinci siniftayken ucuncu siniflarin ders panolarina bakip "uf bu dersler de amma zormus" diye hayiflandigim gunleri hatirlatti. Nasil ucuncu sinifa kadar belli bir altyapi yaptimsa, Kuzey o yaslara gelinceye kadar da belli bir tecrube edinecektim. Sanirim annelik mesleginde ogrenmenin de korkularin da sonu yok! E olmasin da zaten di mi?