16 subat sabahi saat 7.30 sularinda calan telefonu daha acmadan ne icin oldugunu aninda tahmin etmistim. Pamuk anneannem bir suredir cok izdirap cekiyordu. Genel yaslilik uzerine damar sertligi, varisler, bel fitigi ve son olarak gelen zona onu cok yormustu. Neredeyse ilk defa olarak cok aci cektigini dile getirmisti. "Bu agri oyle sizlerin dayanabilecegi cinsten bir agri degil kizim" diyordu. Bunu bile hic sikayet etmeden, bizlerin uzerine ekstra bir suclululuk, acima duygusu yuklemeden yapiyordu. Sessizce, sabirla bekliyordu. Allah'tan en buyuk dilegi baskalarina yuk olmadan bu dunyadan gitmekti, Allah gonlune gore verdi.
Zaten sanirim bu yuzden de onu ugurlayanlarda bir isyandan ziyade, kabullenme hakimdi. O da son zamanlarini hissetmis olacak ki, herkesle ayri ayri vedalasmisti bir nevi.
Her ne kadar aramizdan ayrilmis olsa da dokundugu yerlerin sicakligi hala bizlerle. Sanki hala bir pazar gunu telefonun ucundaymiscasina..
Nur icinde yat, canim anneannem..
